„Nic nie mów, bo ogłoszą to z krzykiem”

„Nic nie mów, bo ogłoszą to z krzykiem” – z Katarzyną Trzeszczkowską, studentką III roku Studium Aktorskiego im. A. Sewruka przy Teatrze im. S. Jaracza w Olsztynie rozmawia Marian Łąkowski.

24 kwietnia 2016 r. w Lidzbarskim Domu Kultury (Warmia i Mazury) Zespół Śmierci i Tańca – zawodowy zespół aktorski zagra swoje przedstawienie „Zespół Śmierci i Tańca, czyli piosenki Tiger Lillies”. Sztukę napisał Szymon Jachimek, a wyreżyserował Tomasz Valldal-Czarnecki. To był dyplom muzyczny zeszłorocznych absolwentów Studium Aktorskiego im. A. Sewruka w Olsztynie, którzy od grudnia ubiegłego roku ze swoim przedstawieniem jeżdżą po Polsce.

Udało mi się namówić na rozmowę Katarzynę Trzeszczkowską, studentkę III roku Studium Aktorskiego im. A. Sewruka w Olsztynie, która na I Ogólnopolskim Przeglądzie Dyplomów Muzycznych „Przygrywka” w Toruniu wcieliła się w rolę Pity Pie (w zastępstwie za Monikę Łyżwę).

Marian Łąkowski: Jest Pani studentką III roku Studium Aktorskiego im. A. Sewruka przy Teatrze im. S. Jaracza w Olsztynie, to znaczy, że już za rok będzie Pani szukać pracy, jaki ma Pani pomysł na siebie?

Katarzyna Trzeszczkowska: Chciałabym pracować w teatrze. Tego potrzebuję i do tego będę dążyć z całych sił. Lubię czuć przynależność do grupy, tworzyć sztukę razem z ludźmi, którzy też tego pragną. Nie zależy mi na „dużych” scenach. Mogę grać w małej miejscowości dla małej garstki ludzi.

Marian Łąkowski: Jest pani u progu kariery, więc liczę na to, że wybaczy mi pani to pytanie. Kim pani jest? Skąd pani pochodzi, dokąd pani idzie? Co nadaje sensu Pani życiu?

Katarzyna Trzeszczkowska:

Jestem nikim. A ty kim jesteś?
Czy także - jesteś - nikim?
A więc dwoje nas? Nic nie mów,
bo ogłoszą to z krzykiem.

Być kimś - jakie to żałosne.
Imienia swego nie pragnę
jak żaba w czerwcu życia głosić
przed zachwyconym bagnem.

To jest cudownym wiersz Emily Dickinson. Jestem zwyczajną dziewczyną z Białegostoku. Mojemu życiu nadaje sens teatr. Bliscy nadają sens memu życiu – moja rodzina, mój ukochany, przyjaciele. Bez tych ludzi nie miałabym takiej frajdy z tworzenia.

Marian Łąkowski: Wybrała sobie Pani bardzo trudny zawód. Co więcej, sądzę, że w dzisiejszych czasach nie opłaca się być aktorem. W teatrze nie ma pracy, więc młodzi zabijają się o pracę - dosłownie. Młody aktor jest w stanie zrobić niemal wszystko, żeby dostać rolę. Nawet jeśli nie wszyscy, to jest wielu takich. Moim zdaniem oni nie szanują siebie i doprowadzają do tego, że nie szanuje się Was, Waszej grupy zawodowej. W telewizji o rolę walczycie z amatorami. Wstyd być aktorem, moim zdaniem. Mam nadzieję, że się Pani ze mną nie zgodzi, niech mi Pani powie coś, co pozwoli mi zmienić zdanie.

Katarzyna Trzeszkowska: W moim odczuciu aktorstwo jest po prostu pięknym zawodem. Wymagającym ale i niesamowicie uzależniającym. I jeśli mam się zabijać o jakąkolwiek pracę to właśnie o tę. Nigdy nie miałam wątpliwości czy to jest to co chce robić w życiu. Pomimo wielu słów zniechęcających mnie do tego zawodu. W życiu trzeba w coś wierzyć, czemuś się oddać. Inaczej to wszystko jest zbyt jałowe.

Marian Łąkowski: Przekonuje mnie Pani wiara w zawód, który sobie Pani wybrała, ale nie przekonują mnie Pani argumenty. Szkoda! Zmieniając temat, co pani sądzi o Zespole Śmierci i Tańca? Mam na myśli nie spektakl, tylko ten zawodowy zespół aktorski, co jeździ z piosenkami Tiger Lillies?

Katarzyna Trzeszkowska: Ja tych ludzi poznałam w szkole. Zanim zaczęli tworzyć swoje kariery. I już wtedy widziałam, że są mocno zaangażowani w to co robią. To jest niesamowite. Jestem dumna, że mogę z nimi grać. Jestem dumna, że walczą o swój byt w tym zawodzie. Kiedy pewnego dnia zadzwonił do mnie Darian [Darian Wiesner, odtwórca roli Johnnego z Ełku w Zespole Śmierci i Tańca – przypis red.] z propozycją zastępstwa za Monikę, pierwsza moja reakcja była: „nie podołam”. Ale podjęłam wyzwanie i nie żałuję. I dziękuję im niezmiernie, że tak entuzjastycznie przyjęli mnie do swego grona.

Marian Łąkowski: Pity Pie. Postać wymyślona przez Szymona Jachimka, kreowana przez Monikę Łyżwę, kim jest dla Pani? Proszę pamiętać, że nie wszyscy, czytający mojego bloga znają tę sztukę.

Katarzyna Trzeszkowska: Każda postać w tym spektaklu jest charakterystyczna. Jest dziwna z jakiegoś powodu. Pomijając, że bardzo dziwnie wyglądają. I chociaż to głównie uatrakcyjnia postać, dla mnie Pity Pie jest przede wszystkim dziewczyną, czy raczej nieboszczką, która jest nieśmiała i trochę pechowa. Ma problem z jąkaniem się. Szybko się zakochuje, czy raczej usilnie pragnie się zakochać. Jest „słodka” w tej swojej dziwności. Mam wrażenie, że „nie ogarnia” tego co się wokół niej dzieje. I chyba przez to jest bardziej ludzka.

Marian Łąkowski: Pani Kasiu, dziękuje za rozmowę, a swoich czytelników zapraszam na przedstawienie „Zespół Śmierci i Tańca, czyli piosenki Tiger Lillies” w Lidzbarskim Domu Kultury. Absolwenci Sewruka deklarują, że grają ostatni raz na Warmii i Mazurach, więc może warto, żebyście się Państwo do Kina Ignacy wybrali.

Więcej informacji: https://www.facebook.com/zespolsmierciitanca/

Marian Łakowski